Richard Hell to poważny amerykański wynalazca. Nie ma go w leksykonach techniki, bo jego wynalazek dotyczył sfery kultury i obyczajowości. Wymyślił coś co stało się archetypowym wizerunkiem punk rockera: postrzępione włosy i podarte ubranie. Nie został jednak punkowym multimilionerem bo nie zadbał o patent.

Potencjał jego wynalazku najwcześniej chyba dostrzegł sprytny brytyjski biznesman Malcolm McLaren i zaproponował Johnny Rottenowi. Taki wygląd początkowo szokował, obrażał, budził niesmak. Z czasem został oswojony i wchłonięty przez wszystkożerną machinę kultury masowej.

To nie zaprząta dziś głowy Richarda bo ma na niej o wiele więcej spraw. Oprócz śpiewania, grania na basie, układania muzyki i tekstów, zajmuje się poezją, pisze powieści, jest krytykiem muzycznym i filmowym, bywa aktorem. Jest przykładem wyjątkowo utalentowanego nieudacznika.

Spurts to podsumowanie jego działalności muzycznej. Wybór nagrań, ułożonych niemal chronologicznie, obejmuje okres trzydziestu lat. Przedstawia wszystkie ważne dla Hella grupy: The Neon Boys (rok 1973), Television, The Heartbreakers, The Voidoids czy Dim Stars. No, to już brzmi jak Zarys Historii Punk Rocka, a warto jeszcze pamiętać, że muzycy tych grup wspierali też takie gwiazdy jak New York Dolls, Ramones, Lou Reed, Sonic Youth.

Mimo, że Richard to nie Jaco ani nie Luciano, muzyka jest intrygująca. Surowa i prosta, wymyka się banałowi.Słychać tu echa szeroko rozumianej amerykańskiej muzyki popularnej. Są silne wpływy Dylana, Rolling Stones, Stooges. Dylana słychać choćby w That's All I Know czy legendarnym anty-hymnie pokoleniowym Blank Generation. W świetnym Chinese Rocks napisanym wspólnie z Dee Dee Ramone pobrzmiewa The Clash. Walking On The Water jest coverem Creedence Clearwater Revival. Nagrania Dim Stars dokonane z Thurstonem Moore to już mroczny noisowy pop. Ale gros utworów to The Voidoids i ta muzyka jest bardziej melodyjna i dynamiczna.

(C) Piotr Siatkowski 2006

ALL TEXTS AND IMAGES © PIOTR SIATKOWSKI